Tanah Merahku: Sehari Satu Cerita

Setiap hari Khamis, pada malamnya (malam Jumaat, istilah orang lama) RTM1 akan tayangkan cerita Melayu. Zaman tu tidak banyak tayangan filem di tv, jadi malam Jumaat adalah malam yang ditunggu-tunggu. Biasanya pada siang hari itu, kami akan tahu filem apa yang akan ditayangkan. Saya tidak pasti bagaimana, tapi jangkaan saya ialah, mereka yang membaca akhbar, akan membaca "Rancangan TV" dalam akhbar, dan akan memaklumkan kepada rakan-rakan. Tanah Merah ketika itu tidak besar mana pun, jadi dalam waktu yang singkat, rata-rata ramai yang sudah tau apa filem akan ditayangkan pada malam itu. Bagi kami orang kampung yang tidak mendapat bekalan letrik dan tidak mampu untuk memiliki tv sendiri, kalau kami tahu ceerit itu menarik, contohnya salah satu cerita P Ramlee, kami akan berpakat untuk ramai-ramai ke rumah orang yang ada tv dan sudi untuk berkongsi dengan kami. Bagi saya dan kakak sepupu saya, biasanya kalau filem itu menarik, kami akan ke kedai "Wan Esah", yang...

Zaman 1970an, kejiranan tertentu sahaja yang ada elektrik. Kebanyakan rumah di bandar, serta rumah-rumah yang terletak di sepanjang jalan besar: Tanah Merah - Kusial, Tanah Merah - Pasir Mas dan Tanah Merah-Batu Gajah (yang dikenali sebagai Jalan Jedok). Bekalan letrik disediakan oleh agensi kerajaan yang dikenali sebagai LLN (Lembaga Letrik Negara). Pada pertengahan 1980an baru LLN menjadi syarikat swasta dengan kerajaan Malaysia sebagai pemegang saham utama, dan dikenali sebagai TNB (Tenaga Nasional Berhad). Sehingga sekarang, TNB masih menjadi membekal letrik tunggal negara, satu monopoli yang selesa bagi TNB. Walaupun rumah saya terletak di jalan kampung berdekatan dan yang selari dengan Jalan Jedok, namun kami tidak mendapat bekalan letrik. Mak pernah pergi ke pejabat LLN bertanyakan bila boleh dapat bekalan letrik. Mereka kata tiada peruntukan memasang tiang letrik di jalan kami. Mak siap tanya, kalau nak pasang sendiri berapa kos? Orang di LLN tu kata untuk sampai ke rumah k...

Pada awal tahun 1970an terdapat hanya sebuah sahaja sekolah menengah di bandar Tanah Merah, yang kami selalu sebut sebagai SMDM - Sekolah Menengah Dato Mahmud Paduka Raja. Pada awal tahun, aktiviti yang ketara ialah latihan merentas desa, yang boleh dikatakan diadakan setiap hari, mengikut rumah. Di zaman itu, hanya 4 rumah sukan sahaja yang ada - hijau, merah, kuning dan biru. Jadi 4 daripada 5 hari persekolahan setiap minggu akan ada latihan merentas desa. Pelajar-pelajar kelas pagi akan mengadakan latihan di waktu petang, manakala pelajar-pelajar sekolah petang pula di waktu pagi. Antara laluan merentas desa mereka ialah di jalan di hadapan rumah saya. Ketika saya bersekolah petang, saya akan melihat pelajar-pelajar sekolah menengah yang berlatih latihan merentas desa di waktu pagi. Suatu perkara yang saya rasa agak lucu ialah apabila mak melihat mereka melintas di hadapan rumah kami, dan mereka sudah mula berjalan, dan tidak lagi berlari, mak akan merasa kasihan kepada me...

Sekarang Pasar Tanah Merah sudah jadi Pasar Besar Tanah Merah. Banyak sejarah pasar ini yang orang ramai tidak tahu. Sebenarnya saya sendiri pun tidak tahu sangat sejarah pasar ini. Yang saya tahu pasar ini dulu hanya lah setingkat, dan mempunyai pintu masuk utama di sebelah utara dan selatan. Kawan2 saya telah baik hati untuk melakar pelan asal Pasar Tanah Merah. Saya sendiri sudah lupa kebanyakan daripada gerai-gerai yang terdapat di dalam pasar ini. ("Jalan Hilir Pasar" dalam rajah di atas sepatutnya "jalan Ulu Pasar", iaitu sebelah selatan pasar) Sebenarnya pasar ini adalah tempat lazim saya, kerana Pakcik dan Makcik saya mempunyai gerai kain masing-masing di sini. Kemudian mak pun ikut sama menjual kain di pasar ini. Kalau cuti sekolah, mak selalu suruh saya datang ke pasar awal untuk "buka kedai". Mak akan datang lambat, dan banyak kali juga mak akan balik awal dan saya terpaksa tutup kedai untuk mak. Kalau waktu sekolah, sering ju...

Di antara bandar Tanah Merah dan Sungai Kelantan terletaknya Bukit Remah. Malah Bukit Remah adalah nama lama Tabah Merah! Cakap pasal nama lama Tanah Merah, semasa mak nk hantar barang-barang rumah (kerana berpindah) dari Singapura ke Tanah Merah, pejabat KTM di Tanjung Pagar Singapura tidak jumpa nama stesen Tanah Merah. Mak terpaksa pilih Pasir Mas sebagai Stesen destinasi. Setelah duduk di Tanah Merah baru mak dapat tahu Tanah Merah tu nama baru, kalau rekod lama, nama stesen itu ialah Bukit Remah!! Ada apa di atas Bukut Remah? Sekarang ni ada Hospital Tanah Merah. Dulu Hospital terletak di tepi Jln Pasir Mas, kecik je.... Atas bukit tu ada kebun getah orang tempatan. Kami suka je daki bukit tu. Ada sekali tu ada kawan bawa kamera dan ambil beberapa keping gambar. Ini je gambar yang ada dalam simpanan saya Saya hanya kenal 2 “Ros” dalam gambar ni. Yang lain saya dah tak ingat nama. Kecuali salah seorang Ros, yang lain tu “senior” saya. Dulu saya ada gambar yang kawan say...

1970, ketika menumpang di SMDMPR, di bawah pokok-pokok tanjung t pat kami habiskan masa waktu rehat, kalau tidak main “cop tiang”. Saya check di googlemaps, ianya di sini  Dropped pin https://goo.gl/maps/ifs323juG4M2 Saya tengok di googlestreetviewew, ini gambar sebahagian pokok-pokok tanjung itu , dahh tua sangat.... Di sini lah saya kenal bunga dan buah tanjung.  Apabila musim buga, kaki suka kutip bunga tanjung dan “picit” untuk keluarkan bunga daripada tangkainya. Pada 2005, semasa menunggu feri di Marang untuk ke Pulau Kapas, saya ternampak neberapa pokok tanjung yang sedang berbunga. Dengan seronoknya saya tunjuk kepada anak2 bsgaimana untuk memisahkan bunga tanjung daripada tangkainya 😊

Saya bukan anak tunggal, tetapi ketika saya kanak-kanak saya tidak punyai adik-beradik yang sebaya, jadi saya membesar seperti anak tunggal. Kadang-kadang Kak Pah dan Kak Yah (anak tok guru mengaji aaya) akan datang menemani kami tidur malam-malam. Kalau masa cuti sekolah, Kak Yah ada juga lah datang ke rumah di siang hari. Waktu-waktu lain, saya hanya menghabiskan masa seorang diri. Pada waktu itu tiada elektrik, jadi kami tiada tv. Yang ada cuma radio transistor kecil, dan kemudiannya pemain piring hitam. Radio pulak hanta ada 1stesen yang kami boleh faham iaitu Rangkaian Nasional. Rangkaian Biru ialah  untuk Bahasa Inggeris dan mana lah saya faham sangat Bahasa Inggeris ketika itu. Saya masih ingat suatu hari tu saya ke kedai runcit berdekatan. Dalam perjalanan pergi dan balik, saya akan melalui depan rumah jiran saya (mungkin 80 meter hari rumah saya). Mereka mempunyai beberapa orang anak (4, atau 5). Dalam perjalanan balik saya nampak mereka main masak-masak bersama-sama...

"Main Boh" atau pun "main air bah/banjir" hanya wujud di kalangan orang Kelantan!! Pada tahun 1970an, dan rasanya sekarang pun, kalau air mula naik, dan banjir yang masih terkawal (paras air setinggi betis atau lutut), orang ramai akan keluar ke pekan untuk "melihat" kawasan-kawasan yang dinaiki air. Ia seolah-olah satu pesta, dengan kaum wanita keluar dengan pakaian pelbagai warna, berpayung, dan menyinsing kain atau seluar hingga ke paras lutut. Ada juga yang akan mengarung air tanpa menyinsing kain, dan mereka memang jelas kelihatan seronok. Apabila saya mula duduk di Tanah Merah, saya pun mengikut mak "pergi melihat" kawasan-kawasan yang dinaiki air. Jalan-jalan di hadapan rumah kami dan sekitar kampung kami tidak ber-tar, dan di bahagian-bahagian lembah, air akan menaiki kawasan jalan juga. Saya masih ingat betapa jernih air banjir waktu itu. Ianya semata-mata air hujan yang tidak sempat mengalir ke sungai, ataupun memang tidak dapat m...

Ubi kayu memberi erti berlainan kepada orang yang berlainan. Kalau mak saya masih hidup, setiap kali kami rebus ubi, atau buat kuih menggunakan ubi kayu, mak akan beritahu saya bahawa di zaman perang, ketika Jepun menjajah, rakyat sentiasa kekurangan beras ,dan ubi kayu lah menjadi makanan ruji orang kampung. Selain daripada memakan ubi rebus, orang kampung cuba mempelbagaikan masakan yang menggunakan ubi kayu untuk mengurangkan jemu memakan ubi kayu. Antara kuih muih ubi kayu yang unik kepada orang Kelantan ialah putu halba , "tonyoh ubi" dan tepung bokor.  Sebenrnya bagi orang Kelantan dulu-dulu (1970an), mereka menggunakan istilah "tepung" untuk merujuk kepada kuih. Kalau makcik atau mak saya menyebut "Pegi beli tepung untuk berbuka", maknanya pergi beli kuih-muih untuk berbuka! Agaknya istilah tepung digunakan juga untuk merujuk kepada kuih-muih kerana kebanyakan kuih memang menggunakan tepung, baik tepung gandum, tepung beras, mahupun tepung ubi. ...

Pada tahun 1970an, terdapat sebuah sahaja panggung wayang di Tanah Merah - Panggung Arjuna . Masa tu yang saya tahu Arjuna ni nama anak jiran saya di Singapura. Tak tahu pulak Arjuna tu nama raja Hindu dalam hikayat Mahabharata . Panggung ni tidak jauh dari Pasar Tanah Merah (semua bangunan di pekan letaknya berdekatan pasar, kecuali Pejabat Pos dan Pejabat Tanah). Oleh kerana panggung ini di anggap jauh dari bandar Kota Bharu, dan Kota Bharu pulak jauh dari Kuala Lumpur, filem-filem yang sampai untuk tayangan di panggung ini boleh lah dianggap "basi". Apa tidaknya, satu set filem tu mula-mula ditayangkan di Kuala Lumpur, lepas tu mungkin di Johor Bahru, Pulau Pinang, Seremban dan bandar-bandar lain di pantai barat, sebelum datang ke Kota Bharu. Puas ditayangkan di Kota Bharu baru lah agaknya dibawa ke Tanah Merah!! Hanya di akhir 1970an baru ada tayangan serentak di beberapa bandar besar (Kota Bharu tidak termasuk), jadi agaknya sebab ada lebih daripada satu set filem, ce...

Sejak saya mula menetap di Tanah Merah pada November 1969 hingga 1977, terdapat hanya dua kedai buku di tanah Merah - Chop Soon Tuan & M.I. Ariffin Bookstore . Yang menarik bagi saya ialah anak kepada kedua-dua tuan punya kedai itu adalah rakan sebaya saya di sekolah rendah! Chop Soon Tuan terletak dekat dengan lintasan keretapi, di sebelah pekan, manakala MI Ariffin pula terletak di sebelah kanan Jalan Jedok (jalan utama ke Jedok, dan setersnya Jeli), selepas  Lintasan keretapi dan tidak jauh selepas Balai Polis Tanah Merah. Kalau nak bandingkan dengan kedai-kedai buku yang ada sekarang, kedua-dua kedai ini terlalu sedikit koleksi buku-buku mereka. Walau bagaimanapun kedua-dua kedai ini merupakan tempat saya mendapatkan bekalan buku teks, serta majalah Dewan Pelajar, majalah Bujal dan beberapa buku lain. MI Ariffin lebih tertumpu kepada buku-buku Bahasa Malaysia, manakala di samping buku-buku Bahasa Malaysia, Chop Soon Tuan mempunyai sedikit koleksi buku-buku Bahasa...

Kita biasa dengar kuih putu mayam, putu piring dan putu bambu. Pernah dengar tak kuih " putu halba "? Gambar dari  http://ww1.kosmo.com.my/kosmo/content.asp?y=2010&dt=1123&pub=Kosmo&sec=Rencana_Utama&pg=ru_02.htm Putu halba ni memang unik di Kelantan sahaja, dan yang peliknya ia akan "timbul" atau muncul apabila musim tengkujuh (lebih kurang Disember - Februari) sahaja. Selepas musim banjir/tengkujuh ia akan hilang daripada jualan! Saya akan jelaskan kenapa... Putu halba ni dibuat daripada ubi kayu, yang diparut, diperah airnya, dijemur sehingga kering (dengan sedikit lembap), di campur dengan biji-biji halba dan dikukus (kemudian dimakan) seperti putu piring. Kalau di zaman dahulu, putu halba ni saiznya lebih besar daripada saiz putu piring yang kita biasa jumpa, tetapi sekarang ni kebanyakan gerai yang menjual putu halba menggunakan acuan yang sama dengan putu piring. Kenapa putu halba ni muncul di musim tengkujuh?? Kalau zaman dulu...

(Gambar dari Googlestreetview) Madrasah Pondok Lama, itulah nama yang saya jumpa ketika saya layari Googlemaps untuk melihat keadaan sekarang Balaisah (madrasah/surau) Kampung Dalam Pondok Lama. Zaman kanak-kanak saya dulu, ia hanya bertaraf surau, atau "balaisah" (balai saf?) dalam bahsa Kelantan :) Dulu balaisah ini hanya sebuah binaan kayu, yang bersambung dengan rumah tuan pondok ini, iaitu Tok Guru Nik Od (Nik Daud). Banyak jasa Tok Guru, keluarga Tok Guru, balaisah ini dan pengunjung-pengunjung tetapnya kepada saya. Sepanjang "formative years" (tahun-tahun pembentukan peribadi) saya, balaisah ini adalah tempat kunjungan tetap kami. Biasanya setiap petang, sebelum maghrib, mak akan heret saya untuk datang ke balaisah ini untuk solat magrib dan isyak berjemaah. Saya sebut "heret" kerana banyak kali juga saya malas untuk pergi, tetapi mak memaksa saya pergi. Nak tak nak, saya terpaksa ikut, sebab saya takut duduk di rumah seorang diri (...

Ketika itu (1970an), terdapat sebuah kem tentera di kawasan mengadap Sek Men Dato Mahmud Paduka Raja. Selain daripada kehadiran mereka untuk mengawal keselamatan, mereka juga menyediakan perkhidmatan lain seperti sebuah klinik yang dibuka untuk orang awam. Selain daripada itu pada hujung minggu, mereka akan mengadakan tayangan wayang gambar percuma kepada masyarakat setempat. Pada mulanya saya tidak pergi melihat tayangan itu kerana arwah mak tidak benarkan. Pada tahun 1972 atau 1973, abang saya, Abang Mat, yang merupakan ahli Askar Melayu, dipindahkan ke kem tersebut. Apabila "off duty" Abang Mat akan datang menziarahi kami. Saya ingat ada satu kali tu Abang Mat beritahu saya akan ada tayangan wayang gambar di kem, dan bertanya adakah saya mau pergi menonton? Mak kata kalau Abang Mat datang ambil dan hantar saya balik, mak akan benarkan. Abang Mat setuju. Bila tiba harinya, Abang Mat datang mengambil saya untuk menonton tayangan wayang mereka. Saya masih ingat, cerita ...

Berhadapan dengan Stesen Keretapi Tanah Merah dan rel-rel keretapi ialah sebuah kilang kayu yang kami panggil "Sawmill". Kedudukannya begitu strategik - balak di bawa ke Tanah Merah dengan keretapi. Apabila sampai di stesen, kayu-kayu balak diturunkan terus di hadapan Sawmill.  Kami dulu selalu berjalan kaki  ke pekan melalui "laluan pintas" dengan menyeberangi rel-rel ini dan kami selalu terpaksa berjalan di celah-celah balak yang besar, ada balak-balak yang disusun bertingkat-tingkat yang lebih tinggi daripada kami! Boleh dikatakan setiap waktu kawasan sebelah rel adalah berlecak dan berlopak. Apabila sudah lebih dewasa baru saya faham kenapa kilang kayu (sawmill) itu terletak di situ dan kenapa sentiasa terdapat kayu-kayu balak di sebelah rel. Di sawmill itu lah kayu-kayu balak dipotong mengikut saiz-saiz tertentu. Kayu yang susah siap dipotong di punggah naik balik ke gerabak-berabak keretapi yang khas untuk kayu. Dari stesen itu jugalah kayu-kayu yang siap ...

SRJK(I) Tanah Merah ialah sekolah saya. SRJK(I) ialah Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan (Inggeris), tapi semua orang panggil Sekolah Inggeris Tanah Merah je. Kami meminjam sederet bangunan 1-tingkat, milik Sekolah Menengah Dato Mahmud Paduka Raja (SMDMPR). Pada 1970, sekolah saya mempunyai 2 sesi persekolahan. Setiap darjah akan mendapat lebih kurang 5 bulan pagi, dan 5 bulan petang. Saya masih ingat, pada awal tahun, saya mendapat sesi pagi. Apabila di pertengahan tahun persekolahan, kami bertukar menjadi sesi petang, dan pelajar sesi petang akan mengikuti sesi pagi. Pada 1971, SMDMPR mengambil balik bangunan sederet setingkat yang kami gunakan. Maka sekolah kami diarahkan menumpang di bangunan Sek Kebangsaan, yang terletak di Jalan Kusial, bersebelahan dengan Pejabat Pos. Sebagai penumpang, kami diberi sesi petang sahaja. Kami menumpang di sini sehingga 1973. Pada 1974, kami berpindah sekali lagi. Kali ini kami menumpang di bangunan asrama Sek Men Dato Mahmud Paduka Raja (SMDMPR)...

Kelas pertama saya ialah 2 Brown, pada 1970. Ini ialah gambar kelas kami: Pada mulanya saya tidak sedar apa maknanya nama-nama kelas yang diberikan. Setelah seketika baru saya tau kelas Brown ialah untuk kelas “A”, Pink untuk “B” dan White untuk kelas “C”. Saya kekal di kelas "Brown" sehingga darjah 6 (1974). Ada kawan dari kelas 2 Pink masuk kelas 3 Brown, dan selepas itu kawan dalam 3 Pink masuk kelas 4 Brown, jadi jumlah rakan-rakan saya adalah lebih daripada yang dalam gambar di atas sahaja. Zaman dahulu bukan mudah nk bergambar. Pihak sekolah hanya buat sesi bergambar pada 1970 dan 1972 sahaja. Ini pula adalah gambar 4 Brown 1972: Apabila saya masuk ke sekolah berasrama apabila di tingkatan 1, saya hanya dapat berjumpa dengan rakan-rakan sekolah rendah semasa cuti sekolah sahaja. Apabila ibu saya meninggal dunia pada akhir 1975, saya mula jarang pulang ke Tanah Merah. Saya banyak habiskan cuti sekolah dengan abah saya yang ketika itu masih bekerja di S...

Mula-mula saya ke sekolah berjalan kaki. Kemudian mak dapatkan saya seorang pakcik beca, yang memang mengambil upah menghantar dan mengambil pelajar-pelajar ke sekolah. Pakcik boleh muatkan 4 orang kanak-kanak di hadapan, dan kadang-kadang 2 org kanak-kanak akan berdiri di bahagian belakang (tempat letak barang). Perkhidmatan penarik beca untuk meenghantar pelajar-pelajar ke sekolah adalah antara pilihan yang popular diwaktu itu. Sesami kami akan bersorak-sorak meminta pakcik beca kami mengayuh lebih cepat kerana hendak berada di hadapan, terutamanya ketika balik sekolah. Ada pakcik beca yang buat lebih daripada 1 "trip", jadi pelajar yang naik awal dan penuhi beca dahulu, akan dihantar dahulu. Biasanya rumah0rumah kami tidak begitu jauh daripada sekolah. mungkin dalam 1 - 1.5km sahaja. Saya tidak lama berbeca, kerana saya kasihan melihat pakcik mengayuh basikal, terutamanya di kawasan yang tinggi (naik bukit). Lagipun, apabila sudah ada rakan, kami lebih seronok berjalan k...

Di tahun 1970, hari-hari persekolahan dibahagi kepada 3 penggal, di mana setiap penggal mempunyai 15 minggu. Di akhir setiap penggal 1 dan 2 akan disusuli dengan 2 minggu cuti sekolah, Untuk cuti selepas penggal 3, ia dipanggil cuti akhir tahun dan ianya selama 7 minggu!! Lama tu, 7 minggu!! Apabila sekolah buka semula di awal Januari tahun berikutnya, boleh dilihat perbezaan terutamanya dari segi saiz, di kalangan rakan-rakan! Zaman dulu berapa ramai sangat lah keluarga yang mampu bercuti ke luar negeri, luar negara tak payah sebut lah. Saya ingat lagi, ada kawan-kawan yang memberitahu kami mereka dan keluarga pergi berkelah di PCB atau Pantai Cinta Berahi (kini Pantai Cahaya Bulan). Ada pulak yang pergi ke Pantai Semerak, Pantai Irama dan Pantai Bisikan Bayu, yang nama-namanya sahaja yang saya kenal. Bagi kami yang lain ni, waktu cuti sekolah ialah waktu "merdeka", kami bebas untuk beramai-ramai merayau-rayau di sekitar kampung kami. Kalau sekadar melangkau satu atau du...

Di awal 1970an, Masjid Tanah Merah (Masjid Ismail Petra) merupakan salah satu bangunan yang tersergam indah di tengah-tengah bandar Tanah Merah. Oleh kerana tidak banyak lagi rumah kedai batu, maka bangunan masjid ini antara ikon Tanah Merah ketika itu. Imam masjid tersebut ialah Ustaz Haji Othman, suami kepada tok guru mengaji saya, Mak Cik Mah. "Ustaz Haji" adalah panggilan yang kami biasa gunakan untuk beliau. Beliau juga merupakan Guru Besar Sekolah Agama Al-Ihsan, yang terletsk tidak jauh dari rumah saya. Beliau juga adalah menantu Tok Guru Nik Ork (Nik Daud). Pada 1972, saya mendapat hadiah sebuah "portable record player", iaitu pemain piring hitam, daripada abah saya, kerana mendapat no.1 dalam peperiksaan. Bersama pemain piring hitam itu, abah juga belikan saya piring-piring hitam berikut: 1. Rahimah Rahim 2. S Roha & S Ahmad 3. Sanisah Huri Untuk mak, abah belikan piring-piring hitam mengaji, iaitu 2 EP bacaan Hajjah Rogayah Sulong (qariah da...

Padang Merdeka ini lah tempat banyak aktiviti dijalankan. MSSD (Majlis Sukan Sekolah-sekolah Daerah) adakan sukannya di sini, sambutan Hari Kebangsaan pun di sini, Sambutan Hari Kanak-kanak Sedunia pun di sini. Konsert terbuka pun dibuat di sini!! Seingat saya, apabila ada sambutan Hari Kebangsaan pada 31 Ogos, atau pun Sambutan Hari Kana-kanak Sedunia, kami pelajar-pelajar sekolah rendah sudah pasti akan dikerah untuk sama-sama berhimpun di padang ini. Bagi saya, seorang pelajar sekolah rendah, yang menarik minat saya ialah minuman dan makan percuma yang diedarkan kepada semua yang mengambil bahagian. Di zaman itu, air kotak seperti air teh bunga dan air soya, merupakan minuman "mewah", jadi memanglah seronok apabila diberi percuma. Kalau ada artis-artis yang datang buat konsert, pun di sinilah konsert terbukanya. Apabila ada majlis di waktu malam, akan adalah tarikan-tarikan lain. Yang paling saya ingat ialah jualan jagung bakar dan pertunjukan wayang kulit. Bau semerba...

Dalam bulan Disember, 2 atau 3 minggu sebelum sekolah dibuka, senarai keperluan sekolah, termasuk senarai buku teks akan disediakan di pejabat sekolah. Setelah mendapatkan senarai tersebut, kami akan mula mencari barang-barang keperluan tersebut,m terutamanya buku-buku teks. Di Tanah Merah waktu itu hanya terdapat dua buah kedai buku: Kedai M.I. Ariffin dan kedai "Chop Soon Tuan". Kedua-dua tuan punya kedai itu adalah bapa kepada 2 orang rakan sekelas saya. Saya amat kagumi kedua-dua orang rakan saya kerana bagi saya mereka ini beruntung, kerana apabila buku teks sampai, sudah tentu mereka akan dapat dahulu, hehehe.... Membalut buku teks adalah suatu aktiviti yang seronok bagi saya. Saya akan beli "kertas minyak" yang berwarna cokelat itu, dan mula memotongnya mengikut saiz buku. Biasanya kulit hadapan dan belakang buku akan kami lihat semasa mula-mula buku dibeli. Selepas itu kami akan lupa rupanya sehingga lah akhir tahun, apabila sesi persekolahan nak tamat, ...

Sekolah kami dulu terdiri daripada sebaris bangunan 1 tingkat, itupun dipinjam daripada Sekolah Menengah Dato Mahmud. Apabila waktu rehat, berpusu-pusu pelajar ke kantin untuk membeli makanan. Makanan kegemaran saya masa itu ialah nasi lemak yan berharga 10 sen. Air sirap harganya 5sen. Duit bekal yang arwah mak beri ialah 20. Selepas beli nasi lemak dan air sirap, masih ada 5 sen baki untuk masuk tabung. Masa rehat ni kami makan cepat-cepat sebab nk gi main pulak!! Heran, tapi memang benar, sempat je kami main sebelum loceng berbunyi semula untuk menandakan tamat waktu rehat walaupun waktu rehat cuma 20 minit. Apakah permainan yang popular? "Cop tiang" adalah antara permainan yang digemari. Ada je kawan yang sanggup tk pergi ke kantin sebab nak "book" tiang-tiang koridor untuk kami bermain. Selain daripada itu, main selambut (batu selembat/seremban) juga popular. Biasanya kami gunakan batu-batu yang kami dah  kutip terlebih dahulu. Kalau ada kawan yang lebih mam...

Saya masih ingat hari-hari awal saya di Sekolah Inggeris Tanah Merah. Waktu itu musim tengkujuh belum tamat. Jalan yang tidak ber-tar dari rumah saya ke sekolah memang penuh dengan lecak. Saya berkaki ayam ke sekolah. Sayatidak memakai selipar jepun kerana kalau berselipar jepun, setiap langkah akan menyebabkan percikan lumpur yang melekat di selipar jepun itu terpalit di bahagian belakang skirt sekolah saya. Kasut sekolah dibungkus dalam beg plastik, bersama dengan sepasang stokin putih dan tuala good morning. Apabila sampai ke sekolah, saya akan basuh kaki, lap dengan tuala good morning, pakai stokin dan sarung kasut putih saya. Dengan cara ini kasut saya memang tahan putih sehingga akhir minggu. Saya teruskan cara ini sehingga hujan berkurangan dan jalan tidak terlalu lecak.

Lebih 10 tahun dahulu saya sudah mula menulis blog . Entah macam nana, penulisan blog saya terhenti. Apabila sudah terhenti, amat susah betul untuk memulakan semula, terutamanya untuk memblog dalam Bahasa Melayu. Azam saya di tahun baru ini ialah untuk menulis satu cerita sehari, walaupun sependek mana. Sebagaimana kita perlu bersenaman untuk meningkatkan stamina diri, saya rasa amat perlu saya mula menulis semula untuk menajamkan kemampuan saya berkarya.